Doorverwijzen. 1 + 1 = ....

In een van mijn blogs heb ik de koets als metafoor voor kindercoaching omschreven.
Kort samengevat komt het erop neer dat je het kind kunt vergelijken met een koets. De paarden zijn de talenten en kwaliteiten, met andere woorden, de mogelijkheden van het kind om vooruit te kunnen in het leven. De koetsier is het bewuste, datgene in een kind wat al lerend de weg vindt. En de passagier, degene die het doel van de reis bepaalt kun je zien als de ziel, dat wat een mens innerlijk aanstuurt.

De koets heeft ook bagage. Dat is de bagage die het kind meeneemt. Daar zit eigen bagage bij, maar ook vaak bagage van de familie en van de ouders.
De therapeut kijkt naar deze bagage en gaat hiermee aan de slag. De psycholoog kijkt naar de koffers en route die het kind (de koets) al heeft afgelegd en onderzoekt welke obstakels uit het verleden invloed hebben op het heden en de toekomst. De kindercoach werkt vanuit het hier en nu en kijkt naar de volgende stap op de levensweg. De kindercoach blijft daarmee eigenlijk af van de koffers, de bagage en het verleden.

Maar…..
de koffers gaan tijdens de coaching soms wel open en het verleden komt ook vaak ter sprake. Wat doe je dan? Mag je daar dan niet mee aan de slag?
Het antwoord hierop is per kindercoach anders. Door bij- en nascholing, door verdieping en verbreding kan een kindercoach inmiddels zelf zoveel ervaring en kennis hebben opgedaan dat de inhoud van de koffer aangepakt kan worden.
Schoenmaker blijf bij je leest is hier hét advies. Daar waar je geen verstand van hebt blijf je af.

Dus…..
… verwijs je door. En daar kun je heel veel in betekenen voor het kind.
Uit eigen ervaring kan ik vertellen dat ik vaak aan de poort van de complementaire hulpverlening sta (vroeger zeiden ze alternatieve hulp).
Vaak is het bos zo enorm groot en de zoektocht lastig. Daarom vind ik het fijn om ouders hierbij te begeleiden. Een stukje weg te wijzen en aan de zijlijn mee te kijken en mee te denken.

Een voorbeeld:
Sarah, een meisje van bijna 11, komt elke dag vermoeid uit school. Ze lijkt faalangstig en ziet elke dag weer op tegen de schooldag. Ze klaagt veel over hoofd- en buikpijn en om de drie weken blijft ze wel een dag thuis om even bij te tanken.
De ouders hebben op internet al ontdekt dat Sarah wel eens hoogsensitief zou kunnen zijn en dat gaf een kijkrichting, maar geen oplossing. Sarah zelf wil het liefst met rust gelaten worden.

Tijdens het intakegesprek vertellen de ouders dat Sarah zo moe is sinds ze ongeveer 9 jaar is.
Ik besluit ze door te sturen naar homeopaat Lonneke Schuller tot Peursum omdat ik vermoed dat er een belasting zou kunnen zijn van de vaccinaties en dat de 9-jaarsprik wel eens een trigger zou kunnen zijn geweest.
Ook verwijs ik ze door naar Body Stress Release om de stress in haar lichaam aan te pakken.

Deze beide behandelingen werken op ‘koffer-niveau’, materie waar ik als kindercoach niet mee aan de slag kan.
Na 3 maanden heb ik opnieuw contact met de ouders. En zij geven aan dat er echt enorm veel verbetering is, maar dat ze graag willen dat ik als kindercoach ook nog een keer met hun dochter aan de slag ga.

Sarah heeft nu haar koets wat minder zwaar beladen waardoor ze weer vooruit kan. Ze wil dolgraag meer vriendinnen maken in de klas en daarmee kan ik haar als kindercoach weer een stukje verder helpen. De levensles van dat moment had te maken met vriendschappen. Dat lukt haar maar niet en daar was ze vaak verdrietig van.
Ik heb haar zeer goed kunnen helpen, met name omdat ik met toestemming van haar ouders ook een astrologe heb ingeschakeld die in haar horoscoop van dat moment kon zien dat haar levenslessen in die periode in het relatiehuis lagen.
Het was heel bijzonder om te ervaren dat Sarah dus zelf enorm goed aanvoelde dat ze met het thema relaties/ vriendschappen aan de slag kon, dat de tijd hier rijp voor was.
En hier kon ik als kindercoach mijn kennis, ervaring, talenten en mogelijkheden inzetten.

5 maanden na het intakegesprek zien we een hele andere Sarah. Nog steeds gevoelig voor allerlei indrukken, maar die zijn beter te verwerken omdat haar koets niet meer zo zwaar beladen is.

1 + 1 =
Samenwerken is voor de kindercoach in mijn ogen een zeer welkome aanvulling in het uitoefenen van het vak.
Ben jij kindercoach creëer dan een netwerk, ga op bezoek bij andere vormen van hulpverlening. Het allermooiste is wanneer jij zelf een behandeling/ sessie ondergaat (of meerdere) zodat jij zelf het effect kunt voelen en ervaren. Daarmee kun je veel beter onderbouwen naar ouders waarom dit goed voor hun kind zou kunnen zijn.
Jouw advies is geen dwingend advies, je schijnt met jouw inzichten enkel bij zodat de ouders kunnen kijken of de volgende deur geschikt zou kunnen zijn.
En allemaal met hetzelfde doel: het kind kan weer op weg! Met een blij koppie, energie, levenslust en vitaliteit.