Coachen van ouders

Ik bel u voor mijn zoon. Hij is druk en beweeglijk. Op school is hij de clown van de klas en ook thuis hangt hij vaak de pias uit. Zijn vader en ik zijn gescheiden en hebben allebei een nieuwe relatie. Ik schaam me vaak voor zijn gedrag naar mijn vriend. Ook mijn ex vindt dat we wat aan zijn gedrag moeten doen. Maar wat? Ik begrijp ook wel dat onze zoon het moeilijk heeft en dat hij op deze manier aandacht vraagt.

Dit is zomaar een greep uit de telefoontjes die ik dagelijks krijg in mijn praktijk.
Ouders die hulp zoeken voor hun kind omdat ze het even zelf niet meer weten.
Zou ik deze vragen in het begin van mijn werkzaamheden als kindercoach hebben gekregen dan zou ik enthousiast met het kind aan de slag zijn gegaan. Toen ik begon als kindercoach in 2004 heb ik kinderen gecoacht en ouders advies gegeven. Ik schreef hele mails met wat we hadden gedaan en daarbij altijd een lijst met tips en tops voor thuis en op school.

Dat gaat nu wel anders. Want in de vraag van de ouder ligt vrijwel altijd een vraag die niet gaat over het kind, maar echt over zichzelf. Intakegesprekken gaan dan ook altijd over de eigen kindertijd, de waarden en normen die ze hebben meegekregen. Dingen die ze nu anders willen doen, maar ook dingen die ze belangrijk vinden om mee te geven aan hun kinderen. De gesprekken gaan over valkuilen en patronen van de opvoeder(s), maar ook over de zorgen en frustraties. En we kijken naar de kwaliteiten, talenten, wensen, dromen en verlangens. We kijken naar emoties die spelen en wat ze te vertellen hebben. Vrijwel altijd zet ik het spel Aangenaam Kennismaken in.

Het zijn elke keer weer zinvolle gesprekken die een belangrijke basis leggen voor de coaching van het kind. En daar waar de ouder inzichten heeft en zelf antwoorden heeft gevonden blijkt dit thuis steeds weer voor een mooie verandering te zorgen rondom het ‘probleem’ van het kind.
Ook kijk ik als kinder- en opvoederscoach systemisch mee naar het gezin en stel ik vragen als: Ervaar jij steun in je gezin? Voel je je gezien en wordt er naar je geluisterd?
Vaak hoor je dan aan de antwoorden dat niet iedereen in het gezin op de juiste plek staat. Denk hierbij aan de zoon die de rol van de vader neemt nadat de ouders zijn gescheiden.
Herstellen van de rol en functie en het opnieuw innemen van de eigen plek is voor ouders een enorme eye-opener en creëert rust bij de ouders en daarmee ook bij het kind.

Ook is het een prachtig proces om te ontdekken wie welke hulp aan het kind kan bieden. Vaak zie ik dat bij een van de ouders een dergelijk probleem in de eigen jeugd speelde. Deze ouder vraag ik dan naar de strategieën die gewerkt hebben. Welke persoon belangrijk was en waarom. Als ik dat in kaart heb gebracht laat ik de ouder zelf onderzoeken wat hij of zij zou kunnen betekenen voor het kind vanuit de eigen levenservaring. En altijd vraag ik de ouder of het kind weet dat de ouder dit heeft meegemaakt. Het delen van de ervaring kan voor een kind ook helend zijn.

Ik hoop dat je hiermee kunt zien dat kinder- en opvoederscoaching een duurzame vorm van begeleiding kan zijn voor kinderen. De ouders zijn door de coaching in staat om een bedding te vormen voor het kind, omdat ze hun eigen basis weer voelen en kennen. Ze ontdekken wat waardevol is en hoe ze dat willen gaan inzetten. En daar waar nodig komen andere vormen van hulpverlening in beeld. Maar de hulp die dan geboden wordt kan beter door de ouders worden geïntegreerd, omdat er bewustzijn is en aan de bedding is gewerkt.

En de boosheid van Rick? Hij is nog steeds een temperamentvolle jongen die goed in contact staat met zijn emoties. Als hij boos is, is hij ook echt boos en dat zullen we weten. Maar moeder heeft ook aan haar emoties gewerkt. Ze vertelde dat ze van haar vader straf kreeg als ze boos was. Dus onbewust reageerde ze daar nog steeds op. Door het te zien en te erkennen viel er al het een en ander weg. En ze wist dat de boosheid van haar zoon Rick er gewoon kon zijn zonder dat zij straf kreeg. En haar opgeslagen boosheid mocht er daarmee ook zijn. Ze heeft dit thema verder onderzocht bij een psycholoog.

En de clown Joris. Hij was aan het overleven. Na een aantal gesprekken met de beide ouders en de nieuwe partners hebben we samen besloten een coachtraject voor Joris, papa en mama te starten. Gedurende drie maanden zijn ze alle drie om de week bij mij geweest in de praktijk. Elke keer kwam er een ander onderwerp, maar steeds weer bleek dat het voor Joris belangrijk was om beide ouders te spreken rondom dingen die hij wilde delen. Hij wilde niet de een of de ander, hij wilde allebei. De ouders heb ik gevraagd om elke keer weer uit te spreken: 'wij zijn en blijven jouw ouders. Dat zal nooit veranderen. We hebben een nieuwe relatie EN wij blijven hoe dan ook jouw papa en mama.'
Na drie maanden was mijn hulp niet meer nodig en hebben ze zelf voor een voortzetting van deze fijne manier van omgang met elkaar gevonden. Zo af en toe belt een van beide ouders me met een korte vraag. En tijdens een kort telefonisch consult valt vaak het kwartje en kunnen ze weer verder.